Sejmiki ziemskie

Sejmik w kościele, rysunek Jana Piotra Norblina
Uniwersał króla Stanisława Augusta Poniatowskiego zwołujący Sejm do Warszawy na 6 listopada 1788 roku i wyznaczający termin sejmików przedsejmowych na 18 sierpnia 1788 roku
Zapis głosowania (tzw. kreskowanie) na posłów na sejmiku przedsejmowym w Proszowicach 5 grudnia 1689 roku. Głosowanie było jawne, z dziesięciu kandydatów wybrano sześciu

Sejmiki ziemskie (łac. comitia minora)[1] w przedrozbiorowej Polsce (od końca XIV wieku) – zjazdy całej szlachty z terenu danej ziemi bądź województwa. Uformowały się one ostatecznie w czasie bezkrólewia po śmierci Ludwika Węgierskiego i negocjacji z dworem Ludwika w Budzie[2].

Sejmiki uchwalały lokalne podatki i tworzyły sądy sejmikowe. Uchwały sejmikowe zwano laudami. Od końca XVI wieku wpisywano je zwykle do ksiąg grodzkich. Sejmiki ziemskie były równoprawne z sejmami prowincjonalnymi i sejmem walnym, a król mógł zwołać którykolwiek z nich dla zatwierdzenia swych propozycji.

  1. Historia sejmu polskiego. Praca zbiorowa pod redakcją Jerzego Michalskiego. Tom I do schyłku szlacheckiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1984, s. 200.
  2. Lida Korczak, Początki litewskiego parlamentaryzmu na tle porównawczym, w: ПАРЛАМЕНЦКІЯ СТРУКТУРЫ ЎЛАДЫ ў сістэме дзяржаўнага кіравання Вялікага княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай у XV–XVIII стагоддзях, Mińsk 2008, s. 34.